De Dolly Dots zijn terug van eigenlijk nooit (helemaal) weggeweest. Angela Groothuizen, chef-liedjes en grande dame van het Nederlandse entertainment, over vijf meisjes van zestig op tournee, het gemis van Ria en de klap op de vuurpijl wat haar carrière betreft.

VLAK NADAT IK voor de tweede keer heb aangebeld doet ze open. ‘Het is een flinke wandeling voor ik bij de deur ben. De afmetingen van dit pand zijn enorm’, zegt ze met een brede lach op haar gezicht. Ik ga op visite bij Angela Groothuizen (62), tv- en theatermaker, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, muziekcoach, en jurylid bij X Factor, Holland’s Got Talent en The Voice (Kids en Senior). Maar voor de meeste mensen in ons land is ze toch vooral een Dolly Dot gebleven. Dat is ook de reden van mijn bezoek aan deze grande dame van het entertainment in een oud-Amsterdams grachtenpand op het Singel. Het mag dan wel alweer 33 jaar geleden zijn dat de Dolly Dots er een punt achter zetten met een afscheidsconcert in de Escape; we zijn ze nog niet vergeten als je hoort dat voor hun theatertour dit jaar alle 42 duizend kaarten binnen zes uur uitverkocht waren.

In de woonkamer vallen me direct twee prachtige, ingetogen schilderijen op. Ze zijn groot en donker, maar in plaats van somber juist heel intiem en uitnodigend tot nieuwsgierigheid. Ze stralen een geheel eigen sfeer uit en gelijktijdig hebben ze een eigenwijs karakter. Heel intiem en bijzonder, omdat je als kijker meekijkt naar het schilderij van een nadenkend persoon en het gevoel krijgt dat je kijkt terwijl de geportretteerde daar geen weet van heeft. Alsof je een ongenode gast bent. Direct staat de kleine, pittige tante te stralen. ‘Die zijn door Nona gemaakt. Mijn jongste meissie. Waanzinnig hè?’

VOLLE AGENDA

Alhoewel haar agenda zo vol zit dat ze tijdens ons gesprek ook nog een telefonisch radio-interviewtje moet geven, is Nona het gespreksonderwerp van de daaropvolgende minuten. Over hoe ze door corona het schilderen van grote doeken inwisselde en ervoor koos ‘kleiner’ te gaan schilderen, en over haar werklust, haar exposities, de man die in een klap al haar doeken wilde kopen, enzovoort, enzovoort. De trotse moeder wil het er graag over hebben. En dan moet er volgens Angela’s wet van gelijkheid ook echt evenwicht zijn en dus gaan we in het gesprek naadloos over naar haar andere bron van levensvreugde: Lola.

Want aan talent geen gebrek in de familie. Oudste dochter Lola Mooij heeft eveneens haar vleugels al uitgeslagen en een eigen stempel op de wereld gedrukt. Ze is cineast en director of photography en heeft samen met haar bestie, regisseur Milou Gevers, de docu Waarom bleef je niet bij mij gemaakt. Daarmee heeft Milou zelfs een studenten-Oscar gewonnen. ‘Lola’s eerste filmproject werd al op tv uitgezonden, maar dit is toch wel een hoogtepunt. Jammer voor haar werden deze en meer prijzen uitgedeeld op het hoogtepunt van de coronacrisis, dus veel feestvieren was er niet bij.’ Moeder Angela raakt bijna niet uitgepraat over haar meisjes, op wie ze vanzelfsprekend als ouder trots is, maar voor wie ze overduidelijk ook echt grote bewondering heeft.

Dan gaat de telefoon en geeft Angela telefonisch een staaltje promotie-maken weg, dat zou kunnen dienen als lesmateriaal voor artiesten in de dop. ‘Of we nog net zo hoog zingen als vroeger? Nee, dat gaat echt niet. Je moet je beperkingen kennen. Ik heb onze hits iets lager gezet, soms wel een hele toon. Maar weet je, de liedjes zijn daardoor sterker geworden en de fans vinden het schitterend.’ Aan het einde van het gesprek wordt even soepeltjes het ingelaste extra concert in Den Bosch gepromoot. ‘Want alleen daarvoor zijn nog kaarten te krijgen.’ Tevreden hangt de deejay van het lokale Brabantse radiostation op. (‘Ik ben dol op Brabant, altijd zulk gezellig publiek.’) Nadat hij nog even heeft kunnen melden dat hij vroeger straalverliefd was op de meiden.

MEISJES VAN ZESTIG

Ons gesprek vindt plaats vlak nadat de Dots-tour van start is gegaan. Na try-outs in het Zaantheater zitten de eerste drie shows er alweer op. Er zullen er nog bijna dertig volgen (mits de coronacrisis dat toelaat, red.). ‘Het is zo’n feest. Het is als vanouds. Als we in de bus zitten op weg naar de show, is het alsof we weer meisjes zijn.’ De telefoon wordt gepakt en ik krijg een filmpje te zien. De meiden gieren het uit met elkaar en lachen om het hardst. ‘Vijf meisjes van zestig op tournee’, lacht ze.

Alle Dots hebben een taak in de show. Zo doet Patty bijvoorbeeld de kleding en is Sjeel chef-danspasjes. Angela werd de chef-liedjes. ‘Theater is anders dan gewoon een optreden doen en liedjes zingen. Het publiek zit op stoelen en kan geen kant op. Die moet je dus meenemen in een verhaal. Alle meiden hebben bijvoorbeeld een eigen verhaaltje waarin ze het publiek bijpraten over de tussenliggende jaren. Het publiek vreet het en daar gaat het natuurlijk om.

Twee jaar voorbereiding is voorafgegaan aan onze tour, die ook nog een flink aantal keren is uitgesteld door covid. Het is verschrikkelijk om je zo lang voor te bereiden en dan pas vier dagen voor een show de zekerheid te hebben van een volle zaal. Maar nu de tournee eenmaal van start is gegaan, is elke show en elke promotie die we samen doen, één groot feest.’

Het grote verschil met 1988 is natuurlijk het ontbreken van Ria Brieffies, die in 2009 aan longkanker overleed. Ze was een belangrijke schakel in de keten. Een sterke zangeres die veel van de hits als leadzangeres zong. Hoe is dat verlies opgevangen? ‘Door het wegvallen van Ria is er een andere invulling aan de zangpartijen gegeven. De dood van Ria is natuurlijk verschrikkelijk en je moet uitkijken dat je daar tijdens de show niet in blijft hangen. Tijdens de voorbereiding en samenstelling van de show miste ik haar zo. Ik huilde af en toe flink. Maar het waren gecombineerde tranen. Niet alleen de tranen van het verlies. Ook de goede herinneringen zijn emotioneel. Vroeger als er tijdens een optreden iets niet goed liep, vulden wij samen de gaten op. Nu nemen we alle vijf een deel van haar zangpartijen over en dat gaat helemaal geweldig. We zijn een echte band en dat merkt ons publiek. De sound is geweldig; de Sven Hammond Band die we hebben weten te strikken is fenomenaal. Dat is de houseband van Matthijs gaat door en het zijn geweldige musici. Tijdens onze show gaat het publiek dan ook gewoon nat, helemaal.

DOTS-MANIA

En zo touren de meisjes van zestig nog een keer door het hele land. Gierend van het lachen op weg naar de volgende klus. Net als vroeger. December, januari en begin februari zullen theaterzalen door het hele land nog een keer beseffen wat Dots-mania is. Dit dankzij een grote schare fans die vrijwel allemaal de veertig voorbij zijn. De laatste show zal worden gehouden in Carré, de zaal die ze in hun toptijd ook al eens totaal wisten uit te verkopen. In december 2022 volgt nog de absolute klapper: Symphonica in Rosso op 14 december in de Ziggo Dome. Voor dat evenement zijn nog wel kaarten te krijgen. ‘Dat wordt natuurlijk helemaal een groot feest’, glundert Angela, ‘En dan is het over en uit, en ga ik het een beetje rustiger aan doen. Dan neem ik afscheid van het theater. Het is dan wel genoeg geweest.’