Na haar scheiding hield Yolanthe Cabau zichzelf zo veel mogelijk op de achtergrond, vooral wat haar privéleven betrof. Geen interviews, maar veel uren op de set. Inmiddels is ze weer terug in de spotlights en meer zichzelf dan ooit. Wij spraken met haar over altijd je dromen blijven najagen, de haat-liefdeverhouding met de media en heerlijk kneuterig in lockdown met zoontje Xess in haar woonplaats L.A.

YOLANTHE CABAU KOMT PRECIES op de afgesproken tijd binnenlopen voor het interview en binnen tien seconden schatert de eerste lach al door de kamer. Jas uit, tas aan de kant, een kort praatje met iedereen en dan gaat de Nederlands-Spaanse direct zitten voor de make-up en coiffure. Professioneel en vriendelijk als altijd. Ze praat over de 20-jarige carrière die de 36-jarige actrice er ondertussen al op heeft zitten, maar ook over de relatie met de media en het publiek in diezelfde 20 jaar. Er is altijd wel wat te zeggen over Yolanthe. Yolanthe is van ons.

‘Ik stond al jong volop in de aandacht. Acteren was mijn droom en die werd al vrij snel werkelijkheid. Alleen was het in de realiteit net even anders. Ik droomde van theater, mooie verhalen vertellen, mensen heel even meenemen op een reis die ze hopelijk bijblijft. En dan het nagenieten daarvan. Ik had geen enkel idee dat ik als tiener, nieuw in het vak, door mijn eigen land beoordeeld en bekritiseerd zou worden. En dan vooral op heel andere punten dan mijn werk. Ik heb jarenlang van alles voorbij horen en zien komen. Te dik, te dun, te jong, te ambitieus. Het zijn classificaties die al niet lekker zijn als er op school of in je vriendenkring zo over je wordt gesproken. Maar om zulke dingen terug te moeten lezen in de bladen en een plek te moeten geven, dat is een hele opgave voor een tiener. Maar het was ook een heel mooie tijd. Ik heb in een korte tijd heel veel geleerd, dus ik heb er zeker geen spijt van. Ik hou van mijn vak en tegen ieder kind dat ervan droomt later acteur of actrice te worden, zal ik zeggen: doen! Ik hoop alleen dat ze goed begeleid worden en veel liefde voor zichzelf hebben, zodat de harde buitenwereld ze geen pijn kan doen. Dat ze goed hebben onderzocht wat ze willen en daarop kunnen vertrouwen. Dat is het beste antwoord op alle randzaken die bij ons vak komen kijken. Misschien wel op alle randzaken in het leven. Het is wat ik mijn zoontje Xess Xava ook meegeef: doe wat je wilt en doe je best. De rest komt vanzelf.’

Bewogen jeugd

De eerste jaren in het leven van Yolanthe waren al bewogen. Gevlucht met het gezin voor haar vader, een getraumatiseerde moeder die leed aan boulimia en acht kinderen in haar eentje moest opvoeden, en dan op dertienjarige leeftijd het huis verlaten. De wereld in. ‘Ik was toen al met acteren bezig, ik volgde lessen in Amsterdam op een theaterschool. Op mijn veertiende werd ik benaderd voor School TV, en van het ene op het andere moment was ik te zien op de echte tv. Nu stond ik ineens op covers en herkenden mensen me. Het was gek, maar het ging allemaal zo snel dat ik het ook niet helemaal doorhad.

Natuurlijk was er ook de media waar ik mee te maken kreeg. Er waren duidelijke meningen over veel bekende mensen, onder wie ik. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Het ontbrak me aan ervaring en ik had ook geen mediatraining gehad. Het enige wat ik kon, was mijn stinkende best doen op de set en alles wat erbij kwam kijken zien te overleven. Daar had ik al jong een mechanisme voor ontwikkeld: mensen niet al te dichtbij laten komen, dicht bij jezelf blijven en altijd doorgaan.

In je tienerjaren moet je een beetje gaan ontdekken wie je bent, wie je wordt en wie je wilt zijn. Daar had ik weinig tijd voor. Ik werd me ineens bewust gemaakt van mijn rondingen, dus moest ik bedenken of ik niet echt te dik was, of dan weer te dun. En wat ik daar dan over moest zeggen tijdens een interview. Dat wist ik toen niet zo goed. Dat wist ik toen eigenlijk helemaal niet. Dus ik viel terug op het systeem dat mij bekend was: afstand houden, doel voor ogen en gaan. Dat is hoe ik me toen staande wist te houden. En natuurlijk, ik was wel mezelf, maar met een schild. Bang voor al die meningen. Maar ik ben zoveel meer dan dat. Ik ben YoYo en ik ben Yolanthe, ik ben ze allebei, hoewel ze best van elkaar verschillen. YoYo, zoals mijn familie en vriendinnen me noemen, is zacht en kwetsbaar, maakt grapjes en durft te allen tijden zichzelf te zijn. Misschien is ze zelfs wat kneuteriger of truttiger dan het beeld van het harde werkpaard dat mensen wellicht van Yolanthe hebben.

Het is altijd lastig geweest om te laten zien wie ik echt ben. Als kind heb je geen idee wie je bent, dat ga je dus in die tienerjaren ontdekken. Omdat ik in die jaren begon op tv en het allemaal best wel veel voor me was, ben ik er denk ik nooit echt aan toegekomen in die tijd om daarbij stil te staan. Ik liet me leven. Ik ben mezelf in de afgelopen jaren pas echt goed gaan leren kennen. Wie ben ik eigenlijk, waarom denk en doe ik wat ik doe en waarom ben ik eigenlijk hier? Ik heb veel antwoorden gevonden en ben meer van mezelf gaan houden. Ik ben een leuke, vrolijke vrouw die een hoop gezelligheid met zich meebrengt. Ik kan enorm van het kneuterige genieten. En ik ben gedreven, maar ik zou mezelf niet alleen maar een werkpaard willen noemen. Natuurlijk volg ik mijn dromen en werk ik veel. Maar ik zorg voor die belangrijke momenten tussendoor, waar het allemaal om gaat. Het zijn. In het nu. Genieten van alles dat is. Mijn eerste grote droom als kind was acteren. Daar heb ik hard voor gewerkt en ik ben dankbaar voor al het werk dat ik tot nu toe heb mogen doen. Als actrice raak je nooit uitgeleerd, net als mens eigenlijk. Daarom volg ik nog steeds acteerklassen. Er zijn nog heel veel doelen te verwezenlijken in mijn vak. Andere dingen waar ik van droomde zijn al gedeeltelijk uitgekomen. Zoals moeder worden. Daar ben ik het aller dankbaarste voor. De grootste zegening uit mijn leven. En ja, natuurlijk ook de mooie programma’s die ik heb mogen presenteren en leuke rollen die ik heb mogen spelen. Met mijn stichting Free a Girl heb ik al zo veel moois bereikt. Maar het is niet zo dat ik nu achterover ga leunen. Nee, nieuwe dromen blijvenkomen. Dat maakt het leven zo leuk en daar geniet ik van. Ik kan op alle vlakken nog veel leren, doen en bereiken. Dreamchaser… dat klinkt mooi!’

Accepteren en verwerken

Momenteel worden er weer een paar dromen ingelost. In het laatste kwartaal van 2021 ging de film Liefde zonder grenzen in première in de Nederlandse bioscopen en inmiddels zijn de opnames voor F#ck de Liefde 2 net afgerond. Die laatste is een Netflix Original die in 2022 te streamen zal zijn. Sowieso heeft Yolanthe niets te klagen gehad over werk de laatste jaren, we konden haar met regelmaat wel ergens zien. Tv, film, online… Maar een gesprek met Yolanthe zelf lijkt al even geleden. ‘Dat klopt wel. Ik heb mezelf niet veel laten zien de afgelopen tijd. Althans niet privé, niet op straat. Ik ben sowieso al niet van de rode lopers en de glamourfeestjes, en in Nederland even iets leuks doen… dan komen er gelijk wilde verhalen. Dat is geen klagen van mij, het hoort erbij. Het is iets waar je continu rekening mee moet houden.

Toen mijn huwelijk ten einde liep, had ik rust nodig. Ik moest mezelf opnieuw vinden. En wilde Xess een stabiele en veilige omgeving geven. Weg van de chaos. Als meisje droomde ik al van L.A. Ik keek de serie Beverly Hills, 90210 met mijn grote zussen en vond het allemaal prachtig. De palmen, de stranden, de mensen, de vibe. Ik werd ouder, maar die beelden en dromen bleven. L.A. is nu ons thuis. We voelen ons er fijn en rustig. Nederland zal voor altijd de plek zijn waar we veel naartoe zullen reizen. Voor familie en voor werk. Ik hou van ons kleine, mooie land. Om een rustiger leven te leiden is dit nu heel fijn voor ons. Toen onze wereld even helemaal op zijn kop stond omdat we niet meer als gezin verder gingen, en er vragen en verhalen van alle kanten op me afkwamen, hebben we samen besloten dat het beter was als Xess en ik naar L.A. zouden vertrekken. Natuurlijk zijn die eerste momenten eenzaam. Zwaar. Dit was niet hoe ik het voor ogen had. Alleen in L.A. met mijn zoontje.

Ik had de rust nodig. Vanaf tiener in de spotlights. Elf jaar samen met je man, en opeens blijkt alles anders te zijn dan gedacht. Nog meer media, nog meer aandacht. En daar zat ik opeens, samen met Xess. Ik heb de tijd genomen om goed naar mezelf te luisteren en nog dichter bij mezelf te komen. Stilstaan, toelaten, accepteren en verwerken. Ik kan nu volmondig beamen dat ik mezelf goed heb leren kennen en dat het oké is. In elk interview of overal waar ik kom wordt er gevraagd naar mijn scheiding en hoe ik die ervaren heb. Ik wil er zelf eigenlijk niet over praten. Maar net als nu zou het niet eerlijk zijn als ik op al die vragen zeg: ik wil hier niks op zeggen. Ik wil het heel graag goed doen en niemand tekort doen. Ik weet ook dat veel vrouwen kracht putten uit mijn verhaal. Dat doet me goed. Inmiddels ben ik verdergegaan met mijn leven. Mijn allerbelangrijkste verantwoordelijkheid is die voor mijn zoontje. Ik doe er alles aan om hem gelukkig te zien. Dat is mijn prioriteit. Daarna komt de rest. Ik geniet zo erg van Xess. Vaak kijk ik naar hem en dan doe ik heel bewust – klik – met mijn ogen en maak ik een ‘foto’ in mijn gedachten. Dat momentje sla ik dan op voor altijd.

In L.A. hebben we ruim vier maanden een lockdown gehad. Dat was niet zoals de avondklok hier, dat was gewoon dik vier maanden thuisblijven. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat binnen. Ik heb er stiekem best van genoten, van al die momentjes van ons. Knutselen, hutten bouwen in huis, dansen en samen gek doen. Aan het eind van de dag muziekje aan, Xess nog even spelen, ik lekker koken, het was een bijzondere tijd. Maar na verloop van tijd had ik wel echt de behoefte weer onder de mensen te zijn. Ook voor Xess, om gewoon even lekker in het park te kunnen rennen en spelen. Dus toen dat weer kon, waren we door het dolle heen.

Qua werk mag ik niet klagen, als ik terugkijk op de afgelopen twee jaar. Veel werk ging door. Natuurlijk lagen er dingen stil, ik kon bijvoorbeeld geen reizen maken voor mijn stichting Free a Girl (die wereldwijd minderjarige meisjes uit de seksindustrie wil redden, red.). Daar ligt mijn hart, ik wil dat uitbreiden. Ik had al meer in Afrika willen doen met Free a Girl bijvoorbeeld, maar dat konden we wel vergeten natuurlijk de afgelopen 24 maanden. En zo lag er meer stil. Bepaalde dingen konden niet doorgaan,maar filmopnames gingen bijvoorbeeld wel door. Dat was dan wel een heel gedoe. Elke dag testen en allemaal afstand houden. Iedereen mondkapjes op en blijven testen. Maar we gingen door. Ik liet in Nederland een leven achter me, maar bouwde een nieuw leven op in L.A. Is dit voor altijd? Dat weet ik niet. Ik heb geleerd om in het moment te leven. Alles kan volgend jaar weer anders zijn.’

Eindelijk thuis

Het leven in L.A. heeft intussen vorm gekregen en de stad voelt als thuis voor Yolanthe. Werk, school, Xess en thuis. ‘Ja, eigenlijk heb ik een heel geregeld leven hier. Ik ben veel met Xess in de weer. Hij houdt van voetbal en gaat naar taekwondo, nadat ik hem naar school heb gebracht ga ik zelf naar de sportschool. Later op de dag, drie keer per week, volg ik acteerlessen. Op zondag gaan we samen naar de kerk. Toch is geen dag hetzelfde hier en dat past bij me. Ik ben ook druk met mijn bedrijf Cabau Lifestyle, waarmee we online, op events en in winkels aan het werk zijn. Free a Girl heeft nu een office hier in Amerika waar ik boardmember van ben en dus wekelijks vergaderingen voor bijwoon. Ik ben nu bezig met een leuk en mooi project hier voor Free a Girl. Van mijn acteeropleiding krijg ik scènes mee om in te studeren, we maken opnames en analyseren die. Tussen de vaste momenten in de week is alles elke keer weer anders. Er zit een ritme in mijn leven, een onvoorspelbaarheid in mijn dag en er zit eindelijk rust in mijn hart. Hier in Amerika weet niemand wie Yolanthe Cabau is. Ik kan thuis gewoon lekker met Xess naar de speeltuin gaan, knotje in en dan ravotten in de modder tot we helemaal onder zitten, zonder dat iemand daar wat van vindt. Als ik in Nederland zonder make-up naar de supermarkt ga, gaan er altijd wel een paar telefoons omhoog om een foto te maken. Het is me eerder overkomen dat zo’n foto de volgende dag ergens gepubliceerd werd met het vrolijke onderschrift: het gaat slecht met Yolanthe. Toch kan ik ook dat nu aan. Kom maar, vraag wat je wilt vragen, zeg wat je wilt zeggen. Dat is het fijne van de jaren die ik nu achter me laat. Ik ben gegroeid, heb mezelf beter leren kennen en ik laat deze Yolanthe graag aan iedereen zien. Waarom ik niet op roddels inga? Er zijn altijd zo veel speculaties over mannen en zelfs vrouwen in mijn leven. Ik wil niet overal op ingaan, omdat ik geloof dat alles wat je aandacht geeft groeit. Ik laat het liever langs me heen gaan. Ik weet zelf wel beter. Ik sta open voor de liefde, maar ik vind het ook helemaal prima in mijn eentje, zoals het nu is. Lekker samen met Xess. Ik heb een volle agenda, lieve mensen om me heen en ik vind rust bij mezelf.’